Τι άλλο μπορει να σκεφτει κανεις, διαβαζοντας την ειδησρεογραφια των ημερων, πως τα μαυρα κορακια του ιμπεριαλισμου, επονομαζομενα και τροικα, που εξυπηρετουν το διεθνες κεφαλαιο (ΔΝΤ), το ευρωπαικο κεφαλαιο (ΕΚΤ) και το ναζισμο (ΕΕ), επεστρεψαν ζητωντας και άλλο αιμα Ελληνων;
Τι άλλο μπορει να σκεφτει κανεις, μπροστα στους νενεκους, που δηθεν διαπραγματευονται τη σωτηρια της Ελλαδας με ανταλλαγμα το θανατο των Ελληνων;
Τι άλλο μπορει να σκεφτει κανεις μπροστα στο τραγικο θεαμα μιας χωρας, της χωρας του Καζαντζακη, που νομισε πως θα ηταν μελος της δηθεν ελευθερης Ευρωπης, ξεχνωντας την πατριωτικη παρακαταθηκη του συγγραφεα του Ζορμπα "ηθελε ναναι ελευθερος, σκοτωστε τον";
Τι άλλο μπορει να σκεφτει κανεις, ακομα και ο εντρομος ραγιας, που εχει κανει εθνικο συμβολο τα ψιχια της συνταξης και του μισθου του, μπροστα στον ευτελιστικο του θανατο, παρα μοναχα το εθνικο συνθημα "Ελευθερια ή Θανατος";
Τι άλλο μπορει να σκεφτει κανεις αναμεσα στην ελευθερια και το θανατο και την Ελευθερια και το Θανατο, παρα μοναχα πως τα πληθυντικα και δευτερευοντα παραχωρουνται, ενω τα ενικα και κυρια κατακτωνται;
Τι άλλο μπορει να σκεφτει κανεις μπροστα στους υποβρυχιους σωτηρες του, παρα μοναχα το Τραγουδι του Δημητροφ;
"Μαυρα κορακια με νυχια γαμψα
πεσανε πανω στην εργατια.
Αγρια κραζουν για αιμα διψουν,
τον Δημητροφ στην κρεμαλα να δουν"...
Τι άλλο μπορει να σκεφτει κανεις, μπροστα στη λαιλαπα του φασισμου και του ναζισμου, παρα μοναχα τους
Ηρωες του, τον Αρη και τον Δημητροφ, τον πρωτο να δινει το κεφαλι του λαφυρο στους γερμανοτσολιαδες, τους ταγματασφαλιτες και τους δοσιλογους, που με την προσβολη του νεκρου, νομισαν πως θα προσβαλουν και τις ιδεες του και τον δευτερο να φτυνει καμουτρα τους ναζιστες μεσα στη χωρα τους, οταν τον κατηγορησαν για τον εμπρησμο του Reichstag (γερμανικου κοινοβουλιου), που ηταν ενα συμβολο, πως ο ναζισμος δεν ηταν η ιδεοληπτικη παρανοια ενος ηγετη, αλλα η εγκληματικη φαντασιωση ενος λαου;.
Τι άλλο μπορει να σκεφτει κανεις, που γκρεμιζει ακομα και τα μαυσωλεια των ηρωων του και τους θαβει, για να εξαφανισει τα ιχνη του ηρωισμου τους, παρα μοναχα τους στιχους του Ελυτη "την οργη των νεκρων να φοβαστε και των βραχων τ' αγαλματα";
ΥΓ. Πεντε σχεδον ξημερωματα.
Τι άλλο να σκεφτω, εκτος απο το ποιημα του Ριτσου;
"Τα ματια (μου) ειναι κοκκινα απ' την αγρυπνια.
Μια βαθεια χαρακια σφηνωμενη αναμεσα στα στηθια (μου),
σαν ενα κυπαρισσι αναμεσα σε δυο βουνα το λιογερμα",
ζητωντας συγγνωμη απο τον ποιητη, που με το (μου), προσωποιποιησα το "τους" της Ρωμιοσυνης.
Αλλα ποιας Ρωμιοσυνης;
Η Ρωμιοσυνη δεν διαπραγματευεται με τους κατακτητες.
Επαναστατει, θυσιαζεται και πεθαινει, φωναζοντας:
"Ἰδοὺ ἐγὼ καταντικρύ
τοῦ μελανοῦ φορέματος τῶν ἀποφασισμένων
καὶ τῆς ἄδειας τῶν ἐτῶν, ποὺ τὰ τέκνα τῆς ἄμβλωσε" (Ελυτης).
Λυπαμε, υποταγμενε ελληνα (και οχι Ελληνα), που δεν μπορω πια, εγω τουλαχιστον "ὁ πλασμένος γιὰ τὶς μικρὲς Κόρες καὶ τὰ νησιὰ τοῦ Αἰγαίου·
ὁ ἐραστής τοῦ σκιρτήματος τῶν ζαρκαδιῶν
καὶ μύστης τῶν φύλλων τῆς ἐλιᾶς ·
ὁ ἡλιοπότης καὶ ἀκριδοκτόνος" (Ελυτης), να πω:
Αξιος εστι.
Ας το πει ο Πρετεντερης, που εχει και mega ειδικο μνημονιακο βαρος.
Τι άλλο μπορει να σκεφτει κανεις, μπροστα στους νενεκους, που δηθεν διαπραγματευονται τη σωτηρια της Ελλαδας με ανταλλαγμα το θανατο των Ελληνων;
Τι άλλο μπορει να σκεφτει κανεις μπροστα στο τραγικο θεαμα μιας χωρας, της χωρας του Καζαντζακη, που νομισε πως θα ηταν μελος της δηθεν ελευθερης Ευρωπης, ξεχνωντας την πατριωτικη παρακαταθηκη του συγγραφεα του Ζορμπα "ηθελε ναναι ελευθερος, σκοτωστε τον";
Τι άλλο μπορει να σκεφτει κανεις, ακομα και ο εντρομος ραγιας, που εχει κανει εθνικο συμβολο τα ψιχια της συνταξης και του μισθου του, μπροστα στον ευτελιστικο του θανατο, παρα μοναχα το εθνικο συνθημα "Ελευθερια ή Θανατος";
Τι άλλο μπορει να σκεφτει κανεις αναμεσα στην ελευθερια και το θανατο και την Ελευθερια και το Θανατο, παρα μοναχα πως τα πληθυντικα και δευτερευοντα παραχωρουνται, ενω τα ενικα και κυρια κατακτωνται;
Τι άλλο μπορει να σκεφτει κανεις μπροστα στους υποβρυχιους σωτηρες του, παρα μοναχα το Τραγουδι του Δημητροφ;
"Μαυρα κορακια με νυχια γαμψα
πεσανε πανω στην εργατια.
Αγρια κραζουν για αιμα διψουν,
τον Δημητροφ στην κρεμαλα να δουν"...
Τι άλλο μπορει να σκεφτει κανεις, μπροστα στη λαιλαπα του φασισμου και του ναζισμου, παρα μοναχα τους
Ηρωες του, τον Αρη και τον Δημητροφ, τον πρωτο να δινει το κεφαλι του λαφυρο στους γερμανοτσολιαδες, τους ταγματασφαλιτες και τους δοσιλογους, που με την προσβολη του νεκρου, νομισαν πως θα προσβαλουν και τις ιδεες του και τον δευτερο να φτυνει καμουτρα τους ναζιστες μεσα στη χωρα τους, οταν τον κατηγορησαν για τον εμπρησμο του Reichstag (γερμανικου κοινοβουλιου), που ηταν ενα συμβολο, πως ο ναζισμος δεν ηταν η ιδεοληπτικη παρανοια ενος ηγετη, αλλα η εγκληματικη φαντασιωση ενος λαου;.
Τι άλλο μπορει να σκεφτει κανεις, που γκρεμιζει ακομα και τα μαυσωλεια των ηρωων του και τους θαβει, για να εξαφανισει τα ιχνη του ηρωισμου τους, παρα μοναχα τους στιχους του Ελυτη "την οργη των νεκρων να φοβαστε και των βραχων τ' αγαλματα";
ΥΓ. Πεντε σχεδον ξημερωματα.
Τι άλλο να σκεφτω, εκτος απο το ποιημα του Ριτσου;
"Τα ματια (μου) ειναι κοκκινα απ' την αγρυπνια.
Μια βαθεια χαρακια σφηνωμενη αναμεσα στα στηθια (μου),
σαν ενα κυπαρισσι αναμεσα σε δυο βουνα το λιογερμα",
ζητωντας συγγνωμη απο τον ποιητη, που με το (μου), προσωποιποιησα το "τους" της Ρωμιοσυνης.
Αλλα ποιας Ρωμιοσυνης;
Η Ρωμιοσυνη δεν διαπραγματευεται με τους κατακτητες.
Επαναστατει, θυσιαζεται και πεθαινει, φωναζοντας:
"Ἰδοὺ ἐγὼ καταντικρύ
τοῦ μελανοῦ φορέματος τῶν ἀποφασισμένων
καὶ τῆς ἄδειας τῶν ἐτῶν, ποὺ τὰ τέκνα τῆς ἄμβλωσε" (Ελυτης).
Λυπαμε, υποταγμενε ελληνα (και οχι Ελληνα), που δεν μπορω πια, εγω τουλαχιστον "ὁ πλασμένος γιὰ τὶς μικρὲς Κόρες καὶ τὰ νησιὰ τοῦ Αἰγαίου·
ὁ ἐραστής τοῦ σκιρτήματος τῶν ζαρκαδιῶν
καὶ μύστης τῶν φύλλων τῆς ἐλιᾶς ·
ὁ ἡλιοπότης καὶ ἀκριδοκτόνος" (Ελυτης), να πω:
Αξιος εστι.
Ας το πει ο Πρετεντερης, που εχει και mega ειδικο μνημονιακο βαρος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου