"Λαβων αποδος ανθρωπε και ληψη παλιν" (Μένανδρος)
il moto perpetuo
Με επιστολη που πηρα προχθες απο την τραπεζα Citi μου εγινε γνωστο, πως η ιστορικη αυτη παγκοσμια τραπεζα, μελος του Citi Group θα διακοψει τις υπηρεσιες λιανικης διαθεσης τραπεζικων προιοντων στην Ελλαδα, διατηρωντας μονο τις συναλλαγες με μεγαλους πελατες, μεγαλες επιχειρησεις και ναυτιλιακες δραστηριοτητες, δηλαδη, με το Corporating Banking (Εταιρικες Τραπεζικες Συναλλαγες) και το Private Banking.
Ο λογος της αποφασης αυτης, χωρις να διατυπωνεται στην επιστολη απο την τραπεζα, ειναι προφανης.
Το τραπεζικο συστημα της χωρας μας καταντησε μια πιστωτικη και χρεωστικη υπηρεσια του δημοσιου, ενα παγκαρι της φιλοπτωχης αδελφοτητας του δημοσιου ταμειου, που πληρωνει τα ψιχια των μισθων και των συνταξεων των νεωκορων της Ευρωπης και εισπραττει, απο οσους ακομα μπορουν να πληρωσουν, τους φορους, ενω σε λιγες μερες, ως τα τελη του Ιουλιου, δεν θα μπορει να πληρωσει σχεδον κανεις και τα φορολογικα εσοδα θα μεινουν μια διαστροφικη ψευδαισθηση των πολιτικων ηλιθιων.
Το τραπεζικο συστημα καταντησε, δηλαδη, ενα υποκαταστατο του δημοσιου ταμειου, μια μεθαδονη του εξαρτημενου κρατικοδιαιτου καπιταλισμου, ενω οι τραπεζιτες αναγορευτηκαν σε οικονoμικους ψυχοθεραπευτες και κρατος εν κρατει.
Με μια απλη παρατηρηση σε μια οποιαδηποτε τραπεζα, γινεται αντιληπτο δια της απλης επισκοπησεως δια γυμνου οφθαλμου, πως δεν επιτελειται καμια απολυτως αμιγως τραπεζικη εργασια με τους πολιτες, παρα μονο μια κακογουστη χρεοπιστωτικη διαμεσολαβηση - συναλλαγη αναμεσα στους πολιτες και το κρατος.
Η αληθεια ειναι, πως η τραπεζα αυτη, η Citi Bank, μαζι με την ομοεθνη της American Express, που αποχωρησε απο τη χωρα μας αρκετα χρονια νωριτερα, στα πετρινα χρονια των φοιτητικων μας σπουδων, μας βοηθησε αφανταστα στις εξορμησεις μας στο εξωτερικο, αφου ηταν ενα ασφαλες καταφυγιο, για την ανευρεση συναλλαγματος με τη μορφη, κυριως, των Travellers Cheques, οταν η Τραπεζα της Ελλαδας, που κατ' επιφαση μονο ηταν και ειναι ελληνικη και αξιωθηκε, σημερα, ακομα και αυτης της ευτελειας να εχει ως διοικητη της εναν "σουσατο" οικονομικο τυραννο και φοροληστη, εψαχνε για ξεχασμενα συναλλαγματικα αποθεματα στα αποφαγια των τουριστων, για να βαλει στο ταμειο της κανενα ξενο νομισμα.
Η αληθεια ειναι πως εκτος απο τη συναλλαγματικη εξυπηρετηση οι Αμερικανικες τραπεζες μας προσεφεραν και ξεχωριστο κυρος στο εξωτερικο αναμεσα στους σπουδαστες και ιδιαιτερα αναμεσα στις σπουδαστριες του θηλυκου γενους, που ελιωναν ατενιζοντας μας να κυκλοφορουμε με γεματες τις καλαισθητες θηκες των ταξιδιωτικων επιταγων (Travellers Cheques), που ηταν ενα απο τα ισχυροτερα γυναικεια αφροδισιακα, πολυ πιο αποτελεσματικο απο τις γευσιλαγνικες δημιουργιες των οστρακοειδων του sef του café "Le Deux Magots" της αριστερης οχθης (του Σηκουανα).
Εκτος απο τις γκομενες, που εδιναν γη και υδωρ και κατι ακομα παραπανω ή μαλλον κατι ακομα παρακατω, μπροστα στα Travellers Cheques και προσκυνουσαν με φιληδονη ευλαβεια την εικονα τη χρυση της πιστωτικης καρτας της American Express, χωρις οριο συναλλαγων, που ειχα την τυχη να διαθετω, οι μπατσοι καθε φορα που περνουσαμε τον σωματικο ελεγχο των συνορων, μηπως και κουβαλουσαμε κανενα παραπανισιο Δολλαριο, Γαλλικο Φραγκο ή Αγγλικη Στερλινα, με κινδυνο να διαταραξουμε τη συναλλαγματικη ισορροπια της χωρας μας, ηταν οι αντιζηλοι τους, που αλληθωριζαν μπροστα στο αμερικανικο μεγαλειο, οπότε γινοταν σχεδον αχρηστος ο χρηστος για εκεινη την εποχη ελεγχος των κοινωνικων φρονηματων μας.
Με απλα λογια κυκλοφορουσαμε ως Κομμουνιστες υπερανω πασης υποψιας.
Ακομα, θα μπορουσα να πω, πως αντιληφθηκα την εισοδο της Ελλαδας στην ΕΟΚ, οταν με την καρτα της Citi Bank, μπορουσα να παιρνω χρηματα απο τα μηχανηματα αυτοματης αναληψης ολοκληρης της Ευρωπης.
Η αληθεια, ομως, ειναι πως ποτε δεν επαιρνα μαζι μου Γερμανικα Μαρκα, ακομα και οταν ταξιδευα στη Γερμανια, αφενος γιατι το θεωρουσα ιεροσυλια να μολυνω τις οικογενειακες μου παραδοσεις, που ηθελαν τον πατερα μου για πανω απο δυο χρονια πολιτικο κρατουμενο σε στρατοπεδα συγκεντρωσης των ναζι, αφετερου γιατι ειχα την αισθηση πως θα εκλεβα το μοχθο του Ελληνα εργατη της Γερμανιας, που εστελνε το υστερημα του στην Πατριδα του, τη χωρα του "μεγαλου εθναρχη" (τοσο μεγαλου και τοσο εθναρχη, που δεν του αξιζουν ουτε το κεφαλαιο Μ και Ε, παρα μονο τα εισαγωγικα) των μεταναστων, που τον εδιωξε.
Μαλιστα ειχα γραψει τοτε και ενα ποιημα, στο πνευμα του Σοσιαλιστικου ρεαλισμου, που μου επετρεπαν οι Σταλινικες αποψεις μου εκεινης της εποχης, που δυστυχως μονο αποσπασματικα του καταλοιπα εχουν μεινει στη μνημη μου:
"... Ανεστη φιλε καρδιακε,
που εφυγες στη Γερμανια.
Ολημερις στη σκαλωσια,
τη νυχτα μπυρα, μοναξια.
κι η μανουλα σου εχει ταξει πια στην Παναγια...
... Μικρο το τρενο της ζωης,
που τις ελπιδες σου στιβαξαν..."
Παντως, οι σχεσεις μου με τις δυο Αμερικανικες τραπεζες ηταν ιδιαιτερα αρμονικες και μαλιστα θα ομολογησω την αμαρτια μου, αφου "αμαρτια εξομολογουμενη ουκ εστιν αμαρτια", πως στη διαρκεια της στρατιωτικης χουντας ως φοιτητης πηρα δανειο απο την American Express και αγορασα ενα μπομπινοφωνο (μαγνητοφωνο με μπομπινα) Akai, που αποτελουσε την επαγγελματικη τεχνολογια αιχμης για τον ηχο την εποχη εκεινη, στο οποιο τα πρωτα εργα που ηχογραφησα ηταν τα "Βραδεμβουργεια Κοντσερτα" του Μπαχ και η κινηματογραφικη μουσικη του Προκοφιεφ απο την ταινια του Σοσιαλιστικου ρεαλισμου "Αλεξανδρος Νιεσφσκι" .
Ετσι, τα ειχα καλα και με τους δυο Θεους, του Χριστιανισμου και του Κομμουνισμου.
Μαλιστα, φιλος και συμμαθητης μου, που στη συνεχεια διεπρεψε ως πολιτικος, θαυμαστης τοτε του Βοσκοπουλου και νυν συγκυβερνητης της Βοσκοπουλας, με θερμοπαρακαλουσε να ηχογραφησω στο Akai το τραγουδι "Αδελφια μου αλητες πουλια", αλλα δεν του εκανα το χατηρι, απλα αναγκαστηκα, πιστος στον Λενιν, σε εναν πολιτικο και οχι ιδεολογικο συμβιβασμο, να του το παιζω στο πιανο, γιατι τα γραπτα, ακομα και στο μαγνητοφωνο, μενουν.
"Verba volant, scripta manent" (Τα λογια φτερουγιζουν - πετουν, τα γραπτα μενουν), πχ η μικρη νυχτερινη μουσικη των αποκαλυψεων του κυριου Μπαλτακου στον κυριο Κασιδιαρη, που δεν ανοιξε ουτε κοινοβουλευτικη μυτη και αντι να οδηγησει τους θυτες στη φυλακη, οπως εγινε στη Γαλλια με τον πρωην προεδρο της Γαλλικης δημοκρατιας Sarkozy, φαινεται πως θα οδηγησει, τελικα, το θυμα.
Στη μυθολογια, ομως, της Γαλλικης δικαιοσυνης δεν υπαρχουν "Αρες Ερινυες", επονομαζομενες και "Σεμνες", χθονιες θεοτητες της εκδικησης και της τιμωριας, που κατα τον Ησιοδο γεννηθηκαν απο το αιμα του Ουρανου, για να εκδικηθει τον ευνουχισμο του απο τον γιο του τον Κρονο.
Τα χρονια εκεινα εζησα μεσα απο τη μαγεια των μεγαλων αντιθεσεων:
Σοσιαλιστικος ρεαλισμος στο κεφαλι και Αμερικανικο συναλλαγμα στο πορτοφολι.
Χωρις χαρτια κοινωνικων φρονηματων, αλλα με χαρτια οικονομικων φρονηματων.
Αθειστικος υπαρξισμος του Sartre της αριστερης οχθης, θρησκευτικοι méditations (διαλογισμοι) του Messiaen της δεξιας οχθης.
Σημειωση: Με τους ορους αριστερα και δεξια οχθη, αναφερομαι στις οχθες του Σηκουανα.
Αριστεροι αγωνες τη μερα, Πρελουντια του Debussy τη νυχτα.
Εξαλλου, "Les sons et les parfums tournent dans l'air du soir" (Οι ηχοι και τα αρωματα τρυγυριζουν στον αερα του βραδυνου) (Charles Baudelaire: Harmonie du soir απο το Les Fleurs du mal), που πανω του βασιζεται το IV Πρελουντιο για πιανο του πρωτου τευχους του Debussy.
Σοσιαλιστικος ρεαλισμος στο νου, μουσικη πρωτοπορια στην καρδια.
Πακιστανικο κεμπαπ το μεσημερι σε ημιυπογειο της Oxford Street υπο τους ηχους αμανεδων της Ανατολης, παραδοσιακη αγγλικη αριστοκρατια το βραδυ με μουσικη δωματιου με εργα Britten και Walton στη Harrow School, οπου φροντισαν να με ενημερωσουν, στην παρατηρηση μου οτι απουσιαζε παντελως ακομα και το ζαπλουτο αραβικο κοινο, πως δεν ηταν ικανη και αναγκαια συνθηκη για να πατησει το ποδι του καποιος εκει μονο ο πλουτος του χωρις την αριστοκρατικη καταγωγη του, γεγονος που σημαινει πως το αραβικο κεφαλαιο δεν ειχε προσβαση στην αγγλικη αριστοκρατια.
Ηταν η εποχη που ο αραβικος πλουτος ειχε εισβαλει στο Λονδινο και διεφθειρε τα αγγλικα ηθη και εθιμα, προσβαλλοντας ακομα και τη στοιχειωδη αγγλικη αισθητικη, βλεποντας τις μπουργκοφορουσες και ρασοφορουσες εως των αστραγαλων Αραπισες να καταναλωνουν λαιμαργα σπορια στα πισω καθισματα των Rolls Royce, υπο τους τριημιτονοειδεις ηχους των αμανεδων, που διακοπτονταν απο τα αρρυθμα κρουστα των σποροβορων οδοντων της συμφωνικης ορχηστρας της στοματικης κοιλοτητας, εξω απο τους Harrods και στη συνεχεια να εφορμουν στο τμημα των γυναικειων εσωρουχων, ψωνιζοντας φιρματα στριγκακια και αλλα παρομοια ευγενη λιτοϋφασματινα εσωρουχα, που ανεβαζαν τις φαντασιωσεις και οχι μονο στα υψη.
Στριγκακι κατω απο τα αραβικα ρασα.
Η απολυτη φαντασια και φαντασιωση. Ενα τελετουργικο εικονικο αργο γδυσιμο.
Χρειαστηκα καιρο, ακομα, να εξηγησω, οταν τον γνωρισα, πως ο φανατικος κομμουνιστης και μελος του Ιταλικου Κομμουνιστικου Κομματος Luigi Nono, που ολα τα εργα του εχουν Μαρξιστικο περιεχομενο, ηταν ταυτοχρονα και "φορμαλιστης" της μουσικης πρωτοποριας.
Τοτε αρχισα να διακρινω τον Μαρξισμο απο τον Σταλινισμο, χωρις, ομως, να απαρνηθω κανεναν, καταλογιζοντας στον δευτερο ενα και μοναδικο εγκλημα, πως μετα την νικη του κατα των Γερμανων ναζιστων δεν ισοφαρισε, οπως ειχε δικαιωμα, τα πενηντα εκατομμυρια των θυματων τους.
Μεσα απο αυτες τις αντιθεσεις εμαθα να σεβομαι τους ιδεολογικους μου αντιπαλους, περισσοτερο απο τους ιδεολογικους μου φιλους, γιατι πολιτικους αντιπαλους ή φιλους δεν αξιωθηκα να αποκτησω, μια και δεν μπηκα στο μαντρι καποιου κομματικου ποιμνιοστασιου.
Εξαλλου, οι περισσοτεροι Ελληνες φιλοι μου ανηκουν στη δεξια πολιτικη φυλη.
Αυτη που στο δευτερο μισο του 20ου αιωνα, ως φυλη των περιπλανωμενων Ιουδαιων, που αναζητει επι ματαιω τη γη της επαγγελιας του καπιταλισμου, περασε απο τον Μεταξα, στους δοσιλογους, τους γερμανοτσολιαδες και ταγματασφαλιτες, εγινε ΕΡΕ, συνεχισε με τη στρατιωτικη χουντα, αλλαξε ονομα σε ΝΔ, για να σβυσει τα δακτυλικα αποτυπωματα της βιας και της νοθειας, μερος της εγινε ΠαΣοΚ, αλλο μερος της ΛΑΟΣ και ολοι μαζι ξανα οικονομικη χουντα, χανοντας την ευκαιρια να γινει Νεα Ελλαδα, για να σβυσει τα ιχνη της συγχρονης ντροπης.
Ενα αλλο success story, ενα πραγματικο νεανικο μας ονειρο πηρε το τελος του.
"Το μοναστηρι ναναι καλα", λεει ο λαος.
Ευτυχως, το μοναστηρι της Citi Bank, το ΙPB (International Personal Banking), του πυργου της Canada Square του Λονδινου ναναι καλα κι απο καλογηρους δοξα τω θεω.
Για να μπορεσουν "να παρουν τα ονειρα εκδικηση" (Ελυτης) και να ζησουν τα παιδια μας τα νειατα τους ευτυχισμενα σαν κι εμας, γιατι quelle pauvreté, quelle banalité (οποία φτωχεια, οποία ελλειψη πρωτοτυπιας) να ταξιδευουν σημερα στο εξωτερικο με επιταγες παγκοσμιως αγνωστων ελληνικων τραπεζων, που θα θυμιζουν κουπονια λοταριας επαρχιακου ψιλικατζιδικου, και οι οποιες ετοιμοθανατες ελληνικες τραπεζες σηκωσαν κεφαλι, ανακεφαλαιοποιηθηκαν, δηλαδη, οπως λεγεται, σε παθητικη φωνη, σαν παθητικοι κυναιδοι, με τα χρηματα του ελληνικου λαου.
Θα ειναι τα δυσμοιρα παιδια σαν δυστυχισμενοι Αφγανοι ή Πακιστανοι λαθρομεταναστες, που μεταφερουν πολυχρωμες χαντρες και χαϊμαλια faux bijoux.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου