Κυριακή 6 Ιουλίου 2014

H ΚΩΜΩΔΙΑ ΤΗΣ ΣΩΤΗΡΙΑΣ

ΑΡΗ ΒΕΛΟΥΧΙΩΤΗ, ΣΕ ΣΕ ΚΡΑΖΩ

"Ο καθενας βλεπει αυτο που φαινεσαι, αλλα λιγοι καταλαβαινουν αυτο που εισαι" (Niccolò Machiavelli)

Μετα απο τεσσερα χρονια βαρβαρικης τυραννιας, μονο ηλιθιοι δεν καταλαβαινουν τη θεατρικη κωμωδια της σωτηριας και τους πρωταγωνιστες της.

Και τους ηλιθιους αυτους, που δεν καταλαβαινουν, εχουν φροντισει να τους ευνουχιζουν με το "δημοκρατικο δικαιωμα" της "σιωπηρης πλειοψηφιας".

Η αληθεια, ομως, θα πρεπει να λεγεται, πως καθημερινα διασωζονται οι τραπεζες και το βαρος της διασωσης τους μετακυλιεται στο λαο.

Χαρακτηριστικοτερο, ισως, παραδειγμα καπιταλιστικου αμοραλισμου αποτελει η διασωση της χρεοκοπημενης Eurobank, που διασωθηκε με πανω απο δεκατρια δισεκατομμυρια κλεμενα απο το λαο και χαριστηκε σε ιδιωτες με το 1/5 της τιμης της διασωσης της (το κρατος αγορασε 1,54 ευρω την καθε μετοχη της και την πουλησε σε μια παγκοσμια πρωτοτυπια μολις 0,31 ευρω.

Και επειδη "η τιμη τιμη δεν εχει" φροντισαν να εμπλουτισουν τον ποινικο κωδικα με μια προληπτικη, πρωτακουστη για τα παγκοσμια δικαστικα χρονικα, προαπενοχοποιηση, με την  προαπαλλαγη των ενοχων της απιστιας, αφαιρωντας ουσιαστικα την αντικειμενικοτητα της υποστασης του εγκληματος.

Το εγκλημα πχ του φονου εχει μια αντικειμενικη υποσταση, που δεν συστελεται απο σκοπιμοτητες, πχ δημοσιου συμφεροντοας, ουτε νομιμοποιειται  οταν διαπραττεται, απο εγκαθετους και πληρωμενους δολοφονους, που εχουν την ευχη της "δεδηλωμενης" κοινοβουλευτικης πλειοψηφιας, γιατι τοτε η δημοκρατια δεν θα διαφερε απο τη μαφια.

Χρονια τωρα προβληματιζομαι γιατι επινοηθηκε το τεχνασμα της σωτηριας της χωρας μας απο την ηγεσια του ευρωπαικου ναζισμου και του ιμπεριαλιστικου φασισμου και νομιζω πως βρηκα μια πιθανη απαντηση στο βιβλιο "La fête de l'insignifianse" (Η γιορτη της ασημαντοτητας) του Milan Kundera: "... οσο πιο μακρινο απο την πραγματικοτητα ενος ηθοποιου ειναι το προσωπο που υποδυεται, τοσο πιο σημαντικο ειναι το κατορθωμα του", γιατι σιγουρα η σωτηρια ειναι μια ψευδαισθηση, πολυ μακρινη απο την πραγματικοτητα των προθεσεων των ηθοποιων της εξουσιας, που υποδυονται τη σωτηρια, για να γινει πιο σημαντικο το κατορθωμα της "σωτηριας".

"Σωτηρια θα πει να λυτρωθεις απ’ ολους τους σωτηρες· αυτη ‘ναι η ανωτατη λευτερια, η πιο αψηλη, οπου με δυσκολια αναπνεει ο ανθρωπος. Αντεχεις;", λεει πριν απο τον Milan Kundera ο αξεχαστος Νικος Καζαντζακης, που δεν υπολογισε πως καποια μερα και συγκεκριμενα σημερα, η πενια των μισθων και των συνταξεων στη χωρα του θα ηταν ο υπερτερος πατριωτισμος, απο ηλικιωμενους ανοϊκους, που δεν ειναι ικανοι να αντιληφθουν, πως "ποτε δεν επιτευχθηκε κατι μεγαλο χωρις κινδυνο" (Niccolò Machiavelli).

Και το μεγαλο που καλουμαστε σημερα να διαχειριστουμε ειναι η εξεγερση ενος νεου ΕΑΜ, απεναντι στον λεγομενο "νεο πατριωτισμο", που ειναι ταυτισμενος με την υποτελεια.
Οι κατοχικες γερμανικες δυναμεις ειναι παλι εδω, ο ξενος παραγοντας ειναι παρων, η μοναρχια του Scobie εγινε τριαρχια (τροικα), οι δοσιλογοι, οι γερμανοτσολιαδες και οι ταγματασφαλιτες ασκουν με περισση επιμελεια τα κληρονομικα "δικαιωματα" των προγονων τους.

Γραφοντας αυτα τα λογια δεν μπορω να μην αναπολησω το ποιημα του Μικη Θεοδωρακη "Στον αγνωστο ποιητη", που εχει σημερα μια τραγικη επικαιροτητα και αντι για την επικληση "Αγνωστε ποιητη, σε σε κραζω" να κανω την επικληση του γνωστου αγωνιστη "Αρη Βελουχιωτη, σε σε κραζω".

"Ρήγα Φεραίε, σε σε κράζω.
Από την Αυστραλία στον Καναδά
κι από την Γερμανία στην Τασκένδη
σε φυλακές, σε βουνά και σε νησιά
διασκορπισμένοι οι Ελληνες.

Διονύσιε Σολωμέ, σε σε κράζω.
Κρατούμενοι και κρατούντες
δέροντες και δερόμενοι
διατάσσοντες και διατασσόμενοι
τρομοκρατούντες και τρομοκρατούμενοι
κατέχοντες και κατεχόμενοι
διηρημένοι οι Έλληνες.

Ανδρέα Κάλβε, σε σε κράζω.
Λαμπερότατος ο ήλιος απορεί
απορούν τα βουνά και τα έλατα
οι ακρογιαλιές και τ’ αηδόνια
λίκνο ομορφιάς και μέτρου η πατρίς μου
σήμερα τόπος θανάτου.

Κωστή Παλαμά, σε σε κράζω.
Ποτέ άλλοτε τόσο φως δεν έγινε σκότος
τόση ανδρεία φόβος
τόση αδυναμία η δύναμη
τόσοι ήρωες μαρμάρινες προτομές
πατρίς του Διγενή και του Διάκου η πατρίς μου
σήμερα χώρα υποτελών.

Νίκο Καζαντζάκη, σε σε κράζω.
Όμως αν λησμονούν οι θνητοί
που μιλούν ακόμα τη γλώσσα του Ανδρούτσου
η μνήμη κατοικεί πίσω από τα σίδερα
και τις σκοπιές
η μνήμη κατοικεί μέσα στα λιθάρια
φωλιάζει μες στα κίτρινα φύλλα
που σκεπάζουν το κορμί σου Ελλάδα.

Άγγελε Σικελιανέ, σε σε κράζω.
Η ψυχή της πατρίδας μου είσαι συ
πολύμορφο ποτάμι
τυφλό από το αίμα
κουφό από το βόγγο
ανήμπορο από το μέγα μίσος
και τη μεγάλη αγάπη
που εξ ίσου εξουσιάζουν την ψυχή σου.

Η ψυχή της πατρίδας μου είναι δυο χειροπέδες
σφιγμένες σε δυο ποτάμια
δυο βουνά δεμένα με σκοινιά
στον πάγκο της ταράτσας.
Ο αργίτικος κάμπος φουσκωμένος από το μαστίγιο
και ο Όλυμπος κρεμασμένος πισθάγκωνα
από το κατάρτι του αεροπλανοφόρου για να ομολογήσει.
Η ψυχή της πατρίδας μου είναι αυτός ο σπόρος
π’ άπλωσε ρίζες πάνω στο βράχο.
Είσαι συ μάνα, γυναίκα, κόρη
που αγναντεύεις τη θάλασσα και τα βουνά
και κρυφά βάφεις μ’ αίμα
τα κόκκινα αυγά της Αναστάσεως
που εγκυμονούν οι καιροί και οι άντρες.

Αμποτες να ‘ρθει στη δύστυχη χώρα μου
Πάσχα Ελλήνων.

Άγνωστε Ποιητή, σε σε κράζω".
(Μικης Θεοδωρακης)

ΑΡΗ ΒΕΛΟΥΧΙΩΤΗ, ΣΕ ΣΕ ΚΡΑΖΩ.
Η ψυχη της πατριδας μου εισαι παλι εσυ.
Το αποκεφαλισμενο σωμα σου ακεφαλο ν' αγκωμαχα,
το κεφαλι σου να σερνεται απο τα μιαρα καθαρματα της ιστοριας,
ποτιζοντας με αιμα το αιματοβαμμενο χωμα
της ηρωοκτονου πατριδας μου.
Της πατριδας του Ρηγα και του Διγενη,
του Διακου και του Κολοκοτρωνη,
του Μαρκου και του Λαμπρακη,
του ανθρωπου με το γαρυφαλο,
των ανθρωπων που κατεβασαν το συμβολο της ναζιστικης κατοχης
απο το συμβολο του πολιτισμου και της Δημοκρατιας,
του Γλεζου και του Σαντα.

ΑΡΗ ΒΕΛΟΥΧΙΩΤΗ, ΣΕ ΣΕ ΚΡΑΖΩ
Το αιμα σου εγινε μυροβολο ποταμι ελευθεριας,
ετοιμο να πνιξει τα παιδια και τα παιδια των παιδιων
των δοσιλογων, των γερμανοτσολιαδων και των ταγματασφαλιτων,
που μαγαρισαν το κορμι σου
και παιρνουν σημερα τα κεφαλια και τα κεφαλαια του λαου σου,
ετοιμο να πνιξει τα ναυαγια
και τα σωσιβια των ναυαγιων της πατριδας μου,
ετοιμο να κοκκινισει τη χρηματοπιστωτικη σβαστικα.

ΑΡΗ ΒΕΛΟΥΧΙΩΤΗ, ΣΕ ΣΕ ΚΡΑΖΩ.
Το φιδι που πατησες με την μποτα σου
σηκωσε κεφαλι,
η Σκυλα του ναζισμου που ντουφεκισες με το οπλο σου,
βρισκεται σημερα σε οργασμο, οπως ελεγε ο Brecht
και μαζι με την υπερατλαντικη Χαρυβδη τρωνε παλι τα παιδια σου.

ΑΡΗ ΒΕΛΟΥΧΙΩΤΗ, "ΑΡΧΗΓΕ ΤΩΝ ΑΤΑΚΤΩΝ" ΣΕ ΣΕ ΚΡΑΖΩ.
Η μνημη σου κατοικει
μεσα στις καρδιες μας,
μεσα στις ελπιδες μας,
μεσα στα ονειρα μας.
"Για να παρουν τα ονειρα εκδικηση",
για να γινει το ψωμι της πατριδας μας,
ψωμι των παιδιων της,
για να γιορτασουμε το ΠΑΣΧΑ ΕΛΛΗΝΩΝ.

ΑΡΗ ΒΕΛΟΥΧΙΩΤΗ, ΣΕ ΣΕ ΚΡΑΖΩ.
Οταν βλεπω τα ευρωπαικα σουλατσα των "σωτηρων" μας σκεφτομαι παντα τα λογια σου:
"Ποιος μπορει να ενδιαφερθει καλυτερα για την πατριδα του; Αυτοι που ξεπορτιζουν τα κεφαλαια τους απο τη χωρα μας ή εμεις που παραμενουμε με τα πεζουλια μας εδω;"

ΑΡΗ ΒΕΛΟΥΧΙΩΤΗ, ΣΕ ΣΕ ΚΡΑΖΩ
Διαβαζω την ιστορικη ομιλια σου στις 22 Οκτωβριου του 1944 στην απελευθερωση της Λαμιας, που πρεπει να ξαναδιαβασει σημερα ο Ελληνικος λαος, για να αναβαπτισθει στην Εθνικη Αντισταση κατα των ιδιων κατακτητων και των συνεργατων της, οπως και τοτε, και επιλεγω ενα μικρο αποσπασμα, που αναφερεται στην ηθικολογια των ανηθικων και στην τιμη της "σωτηριας" των ανηθικων και ατιμων δολοφονων:

"Βλεπετε, ολοι αυτοι οι «ηθικοι», που οταν περπατανε μπερδευουνται τα κεφαλια τους στα συρματα, μιλανε για τιμη!
Αυτοι που πουλησαν τις γυναικες και τις αδελφες στον κατακτητη, για να κανουν τα νταραβερια μαζι του και μας σκλαβωσαν διπλα, αυτοι πανε τωρα να μας πεισουν οτι ειναι οι κερβεροι της τιμης και της ηθικης. Με αυτα τα μεσα προσπαθουν να εξαπατησουν το λαο για να συνεχισουν το ξεζουμισμα και την εκμεταλλευση του. Και πολλες φορες το καταφερνουν αυτο και μας πειθουν μαλιστα οτι ετσι ειναι οπως τα λενε.
Παρτε ενα παραδειγμα, απ' αυτο που γινεται στα χωρια: Ο χωριατης καπνιζει τον καπνο που παραγει ο ιδιος. Μα τον πεισανε οτι αυτος ειναι λαθραιος. Κι ο ιδιος ο χωρικος σου λεει οτι καπνιζει λαθραιο καπνο. Λες και δεν τον εσπειρε αυτος στον τοπο μας, αλλα τον εφερε απο την Αμερικη. Οπως βλεπετε λοιπον κι ο ιδιος ο χωριατης το πιστεψε, πως ο καπνος του ειναι «λαθραιος»".

Κι αυτο γιατι δεν μπηκε στη μεση, αναμεσα στο χωραφι και τα χειλη του χωρικου, ο ιδιωτικος και ο κρατικος καπιταλισμος για την κεφαλαιοποιηση της υπεραξιας ο πρωτος και τη συμμοροφοροληστεια υπερ του πρωτου ο δευτερος.

Αυτοι οι "κερβεροι της ηθικης" στελνουν στα σιδερα του οικονομικου ναζισμου τους ορφανους απο την απουσια σου συμπατριωτες σου, που αναμεσα στην πεινα για ψωμι των παιδιων τους και τη διψα για αιμα των τραπεζων υπερασπιζονται την πεινα και αδιαφορουν για τη διψα.


ΑΡΗ ΒΕΛΟΥΧΙΩΤΗ, ΣΕ ΣΕ ΚΡΑΖΩ
Με τα λογια σου:

"Καλη ανταμωση στα γουναραδικα!*"
ή
Με τα λογια του Νικου Καζαντζακη:

"Νιωθω σαν να χτυπαμε τα κεφαλια μας στα σιδερα. Πολλα κεφαλια θα σπασουν. Μα καποια στιγμα, θα σπασουν και τα σιδερα".

Ας σπασουν τα κεφαλια μας για να σπασουν τα σιδερα.
Ας σπασουν τα κεφαλια μας για να σωθουν τα κεφαλια των παιδιων μας,
οπως τοτε εμειναν αψυχα τα κορμια των κρατουμενων στο Μαουτχαουζεν,
που επεσαν πανω στα ηλεκτροφορα συρματα σαρκαζοντας το θανατο,
για να περασουν απο πανω τους οι υπολοιποι κρατουμενοι προς την ελευθερια.

Ετσι τιμησαν οι Ελληνες της κατοχης το συνθημα των ηρωων:
"Ελευθερια ή Θανατος", στην εξοδο προς την ελευθερια του Μεσολογγιου και το χορο Ζαλογγο, στην Αλαμανα και το Σουλι.
Σημερα η εισοδος στο ευρω θεωρειται "ελευθερια" και η Αλαμανα εγινε Αλλεμαντα**, για να κανουν μουζικο Γερμανο τον ελευθερο Ελληνα.

ΑΡΗ ΒΕΛΟΥΧΙΩΤΗ, ΣΕ ΣΕ ΚΡΑΖΩ.
Ματαια οι δολοφονοι Γερμανοι προσπαθουν να μας εγκλωβισουν στη "φιλια" τους, εμας που τραγουδησαμε το "Θουριον, 1974" του Μικη Θεοδωρακη:

"...Ματαια οι φρουροι προσπαθουν να εγκλωβισουν το τραγουδι μου,
οι χαραδρες το παιρνουν στους ωμους και γρηγορα το οδηγουν στους ελαιωνες.
Ειναι πανυψηλα τα βουνα της Αρκαδιας.
Εξουσιαζουν τις θαλασσες
και το σουραυλι του Πανα σκεπαζει τα γρυλισματα των στρατωνων.
Βοες, ουρακοτανγκοι, μαϊμουδες
τιβενους φορουν, κρατουν σκηπτρα.
Αρχιεπισκοποι κι αρχιστρατηγοι "αερα" φωναζουν
και υψωνονται πισω τους πτερα ορνιθων..."

ΑΡΗ ΒΕΛΟΥΧΙΩΤΗ, ΣΕ ΣΕ ΚΡΑΖΩ.
Με τα λογια της Ρενας Χατζηδακι (Μαρινας):
"Θεε μου και τι να γινηκαν του κοσμου οι αντρειωμενοι;"


* Σαρκαστικο συνθημα, πεισιθανατης αυταπαρνησης του θανατου.

** Γερμανικος χορος σε τετραμερες μετρο, που ηταν ο πρωτος στη Σουιτα (διαδοχη χορων) του Μπαροκ.
βεβαια, η "ειδηση" ειναι πως με την εισαγωγη του πρελουντιο (εισαγωγικο μερος) πριν απο αυτον ηρθε δευτερος και ευτυχως, που δεν ειχαν γεννηθει τοτε τα εγκληματικα μιασματα της γερμανικης ιστοριας για να επιβαλουν τη διαρθρωτικη μεταρρυθμιση της σουιτας και να αποκαταστησουν στην πρωτη θεση το γερμανικο χορο.
Κι ετσι γλυτωσε η σουιτα του μπαροκ απο ενα γερμανικο εγκλημα.
Δεν γλυτωσε, ομως, η σουιτα απο την εισαγωγη της πολυφωνιας του Bach, που δυο πραγματα ειχε μαθει να βαζει.
Την πολυφωνια στη θηλυκη μουσα και τον π@@τσο του σε κάθε θηλυκο, κανοντας, ισως, το πρωτο γερμανικο θαυμα, τα 20 - 22 παιδια.

Θελει αρετην και χιουμορ η ελευθερια, κατα το Καλβειο επος:
"Θελει αρετην και τολμην η ελευθερια".

Και μια και ανεφερα τον Καλβο, μου ηρθε στο νου ενα περιστατικο.
Πριν τεσσερα χρονια, οταν αρχισε η οικονομικη χουντα, κυκλοφορουσα σε ολη την Ευρωπη, απο την οποια δεν εξαιρεσα για πρωτη φορα και την Ελλαδα. με μπλουζακια στα οποια εγραφα διαφορα συνθηματα σε τρεις γλωσες, Ελληνικα, Γαλλικα, Αγγλικα.
Σε ενα απο αυτα εγραφα:

"Θελει αρετην και τολμην η ελευθερια"
(Καλβος)

Μια χαριτωμενη και υπερμινιφορουσα γκαρσονα, φοιτητρια τμηματος ανθρωπιστικων σπουδων, σταθηκε μπροστα μου εκθαμβη κοιταζοντας το συνθημα και με ρωτησε:
"Τι ειναι αυτο το Καβλος;"
Και βεβαια δεν αντισταθηκα στον πειρασμο να ικανοποιησω τη διψα της φιλομαθειας της.

Ευτυχως, δεν ειχε απορια για την "αρετην" και την "τολμην", που οπως φαινεται γνωριζε πολυ καλα, γιατι τοτε θα ειχα δυσκολιες να ανοιξω κυκλο μεταπτυχιακων σπουδων...

Γνωριζω πως καποιοι θα δυσαρεστηθουν με το φιναλε και πιθανον να κατηγορηθω για "φορμαλισμο", ισως γιατι δεν προσεξαν την εισαγωγη αυτου του φιναλε:
"Θελει αρετην και χιουμορ η ελευθερια".

Γιατι αν αντιμετωπισεις με σοβαροτητα τον καθε φαιδρο φασιστομνημονιομαλακα θα χασουν το νοημα τους, τοσο η σοβαροτητα, οσο ο φασισμος και η μαλακια.

Πηγε σχεδον 6 τα ξημερωματα και πρεπει να σταματησω...

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου